Bir ay boyunca kendimi hiçbir şeyin olmayacağına ikna ederek geçirmeye çalıştım. Arada umutsuzluğa düşüp ağlama krizlerine girdiğim de oluyordu. Ama sonra hemen bebeğim için, ailemiz için kendimi toparlıyordum. Ne kadar kısa ve ne kadar uzun bir süreydi bir ay.
Bir ayın sonunda doktora gittiğimizde yine kapıda bekleyen bir sürü bebek ve biz geçmek bilmeyen dakikaları sayıyorduk. İçeri girdiğimizde gözlerimizi doktora dikmiş olumlu sonuç için beklemeye başlamıştık.
Doktor yine sinir bozucu üslubuyla konuşmaya başladı. Kromozom testi sonuçlanmıştı. Her şey normaldi. - Bunu bile sevineceğimiz bir halde söyleyemiyordu. - Gerçi o zaten normal bekliyormuş. Çınar'ı tekrar muayene etmesi gerekiyormuş.
Muayene ederken de yine yüreğimi eline alıp ezmeye başlamıştı. Söylediklerini artık hatırlamak istemediğimden buraya da yazmak istemiyorum. Sadece muayenenin yarısında artık daha fazla dayanamayıp orada olmak istemediğimi söyledim. Çınar'ı giydirmeye başladım. Doktor afallamış halde bana bakıyordu. Aynı şekilde annem de...
Bir şeyler söylediklerini duyuyordum ama dinlememeye karar verdim. Sonra birden "Bu halde bir bebeği bırakamam" lafını duydum. Bu ne demekti? Doktora döndüm. Ablamın doktor olduğunu hatırlamış. Bari durumu ona anlatayım. Sonra karar verin dedi. Sanırım kimse o noktada ne git diyebilirdi ne kal. Doktoru dinlediğimizde tabi ki yine bizi korkutacak bir sürü şey söylemeye, o olmazsa bu olabilirleri sıralamaya başlamıştı. Sonuç olarak Çınar'dan kan alınması gerektiğini ve sonuçlar için yurt dışına gönderim yapılacağını anlattı. Bir de idrar testi yaptırmak gerekiyordu. Onu ise Ankara ve İstanbul'da üniversite hastanelerinde yapıyorlardı. Bizim de idrarı oralardan birine götürmemiz gerekiyordu. Yeni şüphelenilen hastalığımız MPS !!!
Doktor bıdıbıdılarına devam ediyordu. Ben ise kararımı vermiştim. İki aydır bir kısır döngüde devam eden zinciri kırmak istiyordum. İşlemler bittikten sonra bizi ilk başta yönlendiren çocuk doktoru arkadaşımızla konuştuk. Artık genetik değil metabolizma hastalılarından şüpheleniliyorsa bir metabolizma uzmanını görmenin daha iyi olacağına karar verdik. Bize iyi bir de doktor önerdi. Biz de bir yandan başka doktorlar aramaya başladık. Sanırım verdiğimiz en iyi karar buydu. Bundan öncesinde olanları düşündükçe ne kadar cahilce davrandığımızı anlıyorum. Ne diye bu kadar kötü bir doktorla devam etmiştik? Neden internetten saçma sapan hikayeler okuyup kendimi zehirlemiştim? Akıl tutulmasıydı bu kesinlikle.
Şükür ki aklım yerine de geliyordu artık...
